IUPAC'ın Ara Bölünme ve Semboller Arası Bölünme Komitesi (IUPAC nomenclature), kimyasal elementlerin ve bileşiklerin isimlendirilmesi için standartların geliştirilmesinde tanınan dünya otoritesidir. Oluşturulmasından bu yana, IUPAC farklı sorumluluklara sahip birçok farklı komite tarafından yönetilmektedir. Bu komiteler, terminolojiyi standardize etmek, kimyayı dünyaya getirmenin yollarını bulmak ve çalışmaları yayınlamak gibi farklı projeler yürütüyor. IACAC, kimya ve diğer bilim dallarında terminolojiyi standardize eden çalışmalarıyla tanınıyor, ancak IUPAC'ın kimya dahil birçok alanda biyoloji ve fizik yayınları var. IUPAC'ın bu alanlarda yapmış olduğu bazı önemli çalışmalar, standardize edici nükleotid baz dizisi kod isimlerini içerir; çevre bilimcileri, kimyagerler ve fizikçiler için kitap yayınlamak; ve fen eğitimini geliştirmek. IUPAC, elementlerin atom ağırlıklarını, en eski duran komiteleri, İzotopik Bolluklar ve Atomik Ağırlıklar Komisyonu (CIAAW) ile standartlaştırmak için de bilinir.
Oluşum ve tarih
Kimya için uluslararası bir standarda gereksinim ilk kez Alman bilim adamı Friedrich August Kekulé von Stradonitz tarafından yönetilen bir komite tarafından 1860 yılında ele alındı. Bu komite, organik bileşikler için uluslararası bir adlandırma sistemi yaratan ilk uluslararası konferanstı. Bu konferansta formüle edilen fikirler organik kimya resmi IUPAC isimlendirmesine dönüştü. IUPAC, bu toplantının bir mirası olarak duruyor ve onu kimya toplumlarının en önemli tarihsel uluslararası işbirliklerinden biri haline getiriyor. O zamandan beri IUPAC, resmi organik isimlendirmeyi güncelleme ve sürdürme sorumluluğuyla düzenlenen resmi organizasyon olmuştur. IUPAC, 1919 yılında kurulmuştur. Bu erken dönemde IUPAC'ın dışında kalan önemli bir ülke Almanya'dır. Almanya'nın dışlanması, I. Dünya Savaşı'ndan sonra Müttefik güçlerin Almanlara karşı önyargısının bir sonucuydu. Almanya, 1929'da sonunda IUPAC'a kabul edildi. Ancak, Nazi Almanyası, II. Dünya Savaşı sırasında IUPAC'tan çıkarıldı.
II. Dünya Savaşı sırasında IUPAC, Müttefik güçlere bağlıydı, ancak savaş çabaları sırasında çok az yer aldı. Savaştan sonra, Doğu ve Batı Almanya sonunda IUPAC'a geri gönderildi. II. Dünya Savaşı'ndan beri IUPAC, bilimdeki terminolojiyi ve yöntemleri kesintiye uğratmadan standartlaştırmaya odaklanmıştır.
2016 yılında IUPAC, kimyasal bir silah olarak klor kullanımını kınamıştır. Örgüt, kaygılarını Suriye'de silah kullanımı için diğer yerlerin yanı sıra klor kullanma uygulamasına ilişkin olarak, Kimyasal Silahlar Yasağı Organizasyonu (OPCW) direktörü Ahmet Üzümcü'ye bir mektupta bildirdi. Mektubunda şöyle deniyordu: “Bizim örgütlerimiz klor kullanımını bu şekilde kullanıyorlar. Muhtemelen Kimyasal Silahlar Sözleşmesi'nin (CWC) üye devleti tarafından gerçekleştirilemeyen ayrımcılık saldırıları, dünyanın dört bir yanındaki kimya bilimcileri ve mühendisleri için endişe kaynağıdır. CWC'yi uygulama misyonunu desteklemeye hazır. " CWC'ye göre, "herhangi bir kimyasal silahın kullanımı, stoklanması, dağıtımı, geliştirilmesi veya depolanması 192 devlet yetkilisi imzacısı tarafından yasaklanmıştır."
Komiteler ve yönetim
IUPAC, hepsinin farklı sorumlulukları olan çeşitli komiteler tarafından yönetilmektedir. Komiteler şu şekildedir: Büro, CHEMRAWN (Dünya İhtiyaçlarına Uygulanan Kimya Araştırmaları) Komitesi, Kimya Eğitimi Komitesi, Kimya ve Sanayi Komitesi, Basılı ve Elektronik Yayınlar Komitesi, Değerlendirme Komitesi, İcra Komitesi, Finans Komitesi, Terminoloji Uzm. , İsimlendirme ve Semboller, Proje Komitesi ve Temel ve Uygulamalı Kimya Yazılı Danışma Kurulu. Her bir komite, farklı ülkelerden gelen farklı Ulusa Bağlı Kuruluşların üyelerinden oluşur. IUPAC için yönlendirme komitesi hiyerarşisi aşağıdaki gibidir:
- Bütün komitelerin uymaları gereken ayrılan bir bütçesi vardır.
- Herhangi bir komite proje başlatabilir.
- Bir projenin harcamalarının bir komitenin fonlamaya devam etmesi için çok fazla olması halinde, bu konuyu Proje Komitesine götürmek gerekir.
- Proje komitesi ya bütçeyi artırır ya da dış finansman planına karar verir.
- Büro ve İcra Komitesi diğer komitelerin operasyonlarını denetler.
Nomenklatür
IUPAC komitesinin resmi olarak organik ve inorganik bileşiklerin isimlendirildiği uzun bir geçmişi vardır. IUPAC isimlendirmesi, herhangi bir bileşenin yinelenen adlarının karışmaması için bir dizi standartlaştırılmış kural altında isimlendirilebilmesi için geliştirilmiştir. IUPAC'ın organik bileşiklerin isimlendirilmesi ile ilgili ilk yayını, 1900 yılında Uluslararası Uygulamalı Kimya Kongresi'nden bilgi içeren IUPAC Organik Bileşiklerin İsimlendirilmesinin A Kılavuzu olmuştur.
Organik isimlendirme
IUPAC organik terminolojisinde üç temel bölüm bulunur: ikameler, karbon zinciri uzunluğu ve kimyasal sonlandırma. ikameler, ana karbon zincirine bağlı herhangi bir fonksiyonel gruptur. Ana karbon zinciri, mümkün olan en uzun sürekli zincirdir. Kimyasal sonu, ne tür bir molekül olduğunu gösterir. Örneğin, uç tane, "hexane" (C6H14) 'de olduğu gibi, tek bir bağlanmış karbon zinciri anlamına gelir. IUPAC organik isimlendirmesinin başka bir örneği sikloheksanoldür:
 |
| siklohekzanol |
- Bir halka bileşiği için ikame ismi siklondur.
- Altı karbon zinciri için endikasyon (ikame adı) hex'dir.
- Tek bir bağlanmış karbon zinciri için kimyasal biten ane
- Alkol için biten kimyasal madde
- İki kimyasal sonda, bir bağlanmış bir karbon zincirini kendisine bağlanmış bir alkolle gösteren bir anolün sona ermesi için birleştirilir.
İnorganik isimlendirme
Temel IUPAC inorganik isimlendirmesinin iki ana bölümü vardır: katyon ve anyon. Katyon pozitif yüklü iyonun adıdır ve anyon negatif yüklü iyonun adıdır. IUPAC inorganik kimya isimlendirmesi örneği potasyum klorattır (KClO3):
 |
| Potasyum klorat |
- "Potasyum" katyon adıdır.
- "Klorat" anyon adıdır
Amino asit ve nükleotid baz kodları
IUPAC ayrıca, amino asitleri ve nükleotit bazlarını tanımlamak için kodlar veren bir sisteme sahiptir. IUPAC, uzun amino asit dizilerini temsil eden bir kodlama sistemine ihtiyaç duyuyordu. Bu, bu dizilerin, homolojileri bulmaya çalışmak için karşılaştırılmasına izin verecektir. Bu kodlar ya bir harfli kod ya da üç harfli koddan oluşabilir.
Bu kodlar, proteinleri oluşturan amino asit dizilerini yazmayı daha kolay ve daha kısa yapar. Nükleotid bazlar pürinlerden (adenin ve guanin) ve pirimidinlerden (sitozin ve timin veya urasil) oluşur. Bu nükleotit bazları DNA ve RNA'yı oluşturur. Bu nükleotid baz kodları bir organizmanın genomunu çok daha küçük ve daha kolay okumaktadır.
| Nükleik asit kodu | Anlamı | ipucu |
|---|---|---|
| A | A | Adenine |
| C | C | Cytosine |
| G | G | Guanine |
| T | T | Thymine |
| U | U | Uracil |
| R | A or G | Purine |
| Y | C, T or U | Pyrimidines |
| K | G, T or U | Ketonlar olan bazlar |
| M | A or C | Amino grupları ile bazlar |
| S | C or G | Strong interaction |
| W | A, T or U | Weak interaction |
| B | A değil (i.e. C, G, T or U) | B sonra A gelir |
| D | C değil (i.e. A, G, T or U) | D sonra C gelir |
| H | G değil (i.e., A, C, T or U) | H sonra G gelir |
| V | T U (i.e. A, C or G) | V sonra U gelir |
| N | A C G T U | Nucleic asit |
| X | Masked | |
| - | Belirsiz uzunlukta boşluk |
| Amino asit kodu | Anlamı |
|---|---|
| A | Alanine |
| B | Aspartic acid or asparagine |
| C | Cysteine |
| D | Aspartic acid |
| E | Glutamic acid |
| F | Phenylalanine |
| G | Glycine |
| H | Histidine |
| I | Isoleucine |
| J | Leucine veya isoleucine |
| K | Lysine |
| L | Leucine |
| M | Methionine |
| N | Asparagine |
| O | Pyrrolysine |
| P | Proline |
| Q | Glutamine |
| R | Arginine |
| S | Serine |
| T | Threonine |
| U | Selenocysteine |
| V | Valine |
| W | Tryptophan |
| Y | Tyrosine |
| Z | Glutamic acid veya r glutamine |
| X | Any |
| * | geçiş durağı |
| - | Belirsiz uzunlukta boşluk |
Etiketler:
Ansiklopedi