tabiat ne demek TDK sözlük anlamı ve açıklaması nedir?
Arapça ṭabīʿat
1. isim Doğa:
"İnsan zekâsı tabiatın içinde değil tabiatın yanında, ayrı bir kuvvettir." - Ahmet Haşim
2. isim Doğal özellik:
Arazinin tabiatı.
3. isim Huy, karakter:
"Mağrur, bazen zalim olacak kadar hiddetli, bazen çok müşfik ve hassas bir tabiattadır." - Asaf Halet Çelebi
4. isim Güzeli ayırma melekesi, zevk, beğeni:
"Abdi Bey, tabiat sahibi, altıncı kat terasında böyle bir bahçe tanzimi, doğrusu takdire şayan." - Attila İlhan
5. isim İnsanın büyük abdest bozma kolaylığı veya zorluğu.
Orta Öğretim Terimleri Kılavuzu - 1963
bk. doğa
Biyoloji Terimleri Sözlüğü - 1998
bk. doğa
Su Ürünleri Terimleri Sözlüğü - 2007
Latin: natura
Doğa.
Kelime Kökeni
Arapça ṭbˁ kökünden gelen ṭabīˁat طبيعة "bir varlığın özünden veya yaradılıştan gelen özellikleri, kâinatın değişmez düzeni, insan karakteri, yaradılış, cibilliyet" sözcüğünden alıntıdır. Arapça sözcük Arapça ṭabˁ طبع "mühür ve damga basma, damgalama" sözcüğünün sıfat dişil (müennes, feminine) halidir.
Tarihte En Eski Kaynak
[ Atebet-ül Hakayık (1300 yılından önce) ]