Rab (Arapça: رَبٌّ, İbrânice: Rabi רב, İngilizce: Lord) "Efendi" veya "kral" anlamına gelen İbranice kökenli bir sözcük. Bir diğer anlamı da öğretmen veya usta'dır.
10 emir arasında bulunan "Tanrın Yahve'nin adını boş yere ağzına almayacaksın, yoksa Yahve bunu cezasız bırakmayacak" ifadesi ile bağlantılı olarak Yahvenin gazabından korkan Yahudiler arasında Yahve yerine kullanılan Rab kelimesi Kur'anda da sıklıkla kullanılan bir kelimedir.
{tocify} $title={İçindekiler}
Etimoloji
İbrânice'de rab kelimesinden türemiş rabbi kelimesi "din âlimi, öğretmeni" anlamında kullanılmıştır. Yahudilikte bilinen ilk rabbi Musa'dır. Rabbi sözcüğü Türkçede haham sözcüğü ile karşılanmıştır.
Rab kelimesinden türeyen diğer kelimeler ise terbiye, mürebbi ve mürebbiye (terbiyeci, eğitimci) gibi kelimelerdir.
İyelik eki i ile (Rabbi) efendim anlamına gelir.
Kullanım
Yahudilik ve Hristiyanlıkta
İbrahimî dinlerin kutsal metinlerinde tanrı veya efendi anlamında kullanılır. Hristiyanlıkta İsa için "Rab İsa" şeklinde kullanılmaktadır. Türkçeye Arapçadan geçen sözcük tanrı anlamında kullanılır.
Kutsal Kitap'ta şu şekilde geçer:
- "...RAB Tanrı göğü ve yeri yarattığında, yeryüzünde yabanıl bir fidan, bir ot bile bitmemişti. Çünkü RAB Tanrı henüz yeryüzüne yağmur göndermemişti. Toprağı işleyecek insan da yoktu..." (Yaratılış 2:4)
- "Davut'un kendisi, Kutsal Ruh'tan esinlenerek şöyle demişti: 'Rab Rabbim'e dedi ki, Ben düşmanlarını Ayaklarının altına serinceye dek Sağımda otur'." (Markos 12:36)
İslam'da
İslâm'da Allah anlamında kullanılmakla birlikte Allah'ın 99 isminden biridir.
Kur'an'da Rab sözcüğü geçen ayetlerden biri şöyledir:
- "...Ben sizin O'na ortak koştuğunuz şeylerden korkmam. Ancak, Rabbimin bir şey dilemesi hariç. Rabbimin ilmi her şeyi kuşatmıştır. Hâlâ ibret almıyor musunuz?" (Enâm Sûresi, 80. âyet)
Rab ne demek? TDK anlamı ve açıklaması
Rab, -bb'i
isim, özel, din bilimi, Arapça rabb
► Allah.
Kelime Kökeni
Arapça rbb kökünden gelen rabb ربّ "ulu kişi, efendi, sahip, tanrı" sözcüğünden alıntıdır. Arapça sözcük Aramice/Süryanice rab, rabbā רַב/רַבָּא "1. büyük (sıfat), 2. ulu kişi, efendi" sözcüğünden alıntıdır. Bu sözcük Aramice/Süryanice #rb רב "büyük olma, artma, büyüme" kökünden türetilmiştir. Aramice/Süryanice kök Akatça rabū "büyük" sözcüğü ile eş kökenlidir.
Tarihte En Eski Kaynak
- rabb [ (1300 yılından önce) ]
- yarabbi "[Ar yā rabbī] ey rabbim"
Ek Bilgi
Arapça yā rabbī ve İbranice rabbī sözcüklerinde görülen î eki, her iki dilde de birinci tekil şahıs iyelik ekidir ("efendim"). İbranice sözcük Aramcadan alıntıdır.