Hüzün Senesi, Hüzün Yılı ya da Senetü'l-Hüzn, Miladi takvimde yaklaşık 619 yılına denk gelen ve Hicrî takvimde yer alan bir yıldır. İsminin nedeni, İslam peygamberi Muhammed'in, hem amcası Ebu Talib'i hem de ilk eşi Hatice'yi aynı yıl içerisinde art arda kaybetmesidir.
Muhammed'in peygamberliğinin onuncu yılında, Mekkeli Kureyşlilerin Haşimoğulları ailesine yönelik olan boykotu kaldırmasından yaklaşık dokuz ay sonra, önce Muhammed'in amcası Ebu Talib, ardından ilk eşi Hatice, boykotun kendilerine verdiği yorgunluk ve hastalık yüzünden üç gün arayla öldüler. Kendisine en büyük desteği veren bu iki kişinin ölümü Muhammed'i son derece üzdü. Hatice, kendisine inanan ilk kişi iken, Ebu Talib de Mekke'de kavmine karşı onu her şey uğruna korumuştu.
Kaynaklarda Hatice ve Ebu Talib'in öldüğü peygamberliğin bu onuncu yılına Hüzün Yılı adı verilmiştir. Bu ismin doğrudan Muhammed tarafından verildiği de söylenmektedir.
Mekkeli paganlar, Ebu Talib'in ölümünden sonra evinden çok az çıkan Muhammed'e ağır hakaretler etmeye başladılar. Evinin içine çeşitli pislikler atıldı. Bir gün de başına toprak atıldı; bunun üzerine toz toprak içinde evine döndü. Buna çok üzülerek ağlayan kızlarından birini, ''Ağlama kızım! Şüphesiz Allah babanı korur.'' diye teselli etti. Bir başka gün ise Kâbe'nin yanında namaz kılmaktayken, Ebu Cehil'in teşvikiyle üzerine kan ve dışkı bulaşmış bir hayvan uzvu atıldı. Bir diğer gün de Kâbe'nin yanında namaz kılarken, secdeye vardığı sırada Mekkelilerden biri tarafından boğmaya kalkışıldı; onu bu durumdan Ebu Bekir kurtardı.
Kaynaklarda, Ebu Talib'in ölümünden sonra Haşimoğulları'nın yeni lideri olan Ebu Leheb'in, kabilecilik ve akrabalarının ısrarları adına Muhammed'in himayesini üstlendiği, ancak Mekkelilerin tahrikiyle kısa sürede bundan vazgeçtiği bildirilmektedir. Bu baskılar sebebiyle Mekke'de İslam'a davet faaliyeti bayağı zorlaştığı için Muhammed, davetini başka bir şehirde yapmaya ve Kureyşlilere karşı başka bir kabilenin yardımını istemeye karar verdi. Bunun için de Taif şehrine gitti.